Kolbebasar 2010

En el món de les arts escèniques, i especialment en el de la dansa, resulta molt difícil fer reposicions de les creacions. Els motius són de producció, obviament, però també és complexe recuperar un llenguatge tan efímer i que sovint desapareix.

Malgrat això, en la nostra celebració volem recuperar algunes de les peces del repertori de la companyia que han estat especialment importants. Com és el cas de Kolbebasar, estrenada a Figueres el 1988 i que va recórrer Europa recollint excel·lents crítiques i premis, com l’emblemàtic Grand Prix du Concours Chorégraphique de Bagnolet, París, el 1988.

Kolbebasar és una obra per a set ballarines en què la força de la composició sedueix i corprèn l’espectador. La música -de Joan Saura i Xavier Maristany- i la coreografia escriuen la mateixa partitura, joc abstracte d’una composició que batega vivament. Avui, després de més de vint anys, encara estem davant d’un espectacle d’actualitat. Àngels Margarit reposarà la peça amb un elenc d’intèrprets nou però amb total fidelitat a la coreografia original.

El nom, Kolbebasar, són dues paraules.
Kolbe: George Kolbe, escultor alemany del que podeu trobar l’escultura d’una dona al Pavelló alemany Mies Van der Rohe, a Barcelona;
Basar: mercat d’objectes diversos.

La coreografia és la unió de diferents peces, en una mena d’exposició mòbil on cada una es converteix en un objecte singular.
Un solo, un duet, un quartet i un sextet, que a partir d’un mateix motiu desenvolupen diferents construccions, són l’estructura sobre la qual s’articula aquest espectacle.
Teixits de moviments que viatgen o s’instal·len a l’espai, reflexos i simetries, una imatge, una forma (quieta) que es mou, la continuïtat de la interrupció.

Kolbebasar

Direcció i coreografia Àngels Margarit
Ballarines Fàtima Campos
Maria Campos
Natalia Jiménez
Isabel López
Roser López Espinosa
Anna Pons
Dori Sánchez
Música original Joan Saura
Xavier Maristany
Escenografia Llorenç Corbella
Gravació interpretada per Joan Alavedra
Eduard Altaba
Pep Pascual
Xavier Maristany
Marc Miralta
Joan Saura
Vestuari Alex Muñoz
Armanda Russell
Il·luminació Josep Sánchez
So Marc Ases
Equip de gestió Begonya Companyon
Montserrat Llabrés
David Márquez

Coproducció Kobebasar 2010 : Mercat de les Flors, Barcelona.
En col·laboració amb La Caldera.

Lloc i data de l’estrena

Mercat de les flors (Barcelona)
5 d’octubre de 2010

…i, amb una precissió de rellotgeria, ha dibuixat moviments i línies íntimament relacionades amb aquesta estructura musical. Diríeu que música i gest, o gest i música, han nascut simultàniament i que el vessant sonor i el visual són indestriables.

Joaquim Vilà i Folch, Avui – Barcelona, (Espanya), 3 març 1988

Das Sommertheater auf Kampnagel hat -endlich- einen Höhepunkt erreicht. Denn wie schon in den Jahren zuvor kohnten bisher die Favoriten zwar begeistern, ihren Theater -und Tanzauftritten fehlte zu guter Letzt aber meist der entscheidende Kick, um die Beifallstürme vollends zu entfachen. Die spanische Tanzgruppe Mudances hat exakt dies am Wochenende geschafft. Ihr Programm Kolbebasar ist ohne Fehl und Tadel: aufregend neu, verblüffend professionell und bestechend schön.

Die Künstlerinnen aus Barcelona verzichten auf ein inhaltsschweres Grundthema. Der Tanz, die Bewegung ist Oberfläche und Hintergrund der Choreografie zugleich. Deren gedanklicher Ausgangspunkt ist eine Frauenstatue des deutschen Bildhauers Georg Kolbe.

Eine Solotänzerin gibt exakte, sehr mechanische Bewegungen vor. Sie werden von ihren Kolleginnen aufgenommen und variiert. Zeitlich versetzt wiederholen sich fast bis in die Unendlichkeit die ersten Figuren. Eine getanzte musikalische Fuge mit zum Schluss gegenläufigen Bewegungen rundet sich zum Gesamtbild ab, um dann mit geändertem Ausgangspunkt einen neuen Anfang zu finden.

Erinnerungen an Schlemmers-Bauhaustänze werden geweckt. Der Basar der Kolbefiguren fasziniert durch absolut präzise Mechanik. Die Tänzrinnen erbringen dabei artistische Kunst-Stücke. In ihrer Perfektion sind sie alle austauschbar, das vielfältige Gesamtbild bleibt einmalig. Nicht umsonst hat die Choreografin von Mudances, Àngels Margarit, vor wenigen Wochen einen der wichtigsten internationalen Tanztheater-Choreografiepreise für Kolbebasar erhalten.

Kornelius Fürst, Bergedorfer Zeitung Hamburg, 30-31 juliol 1988

Il séduit, tant la gestuelle est riche, et l’exécution rigoureuse. Un spectacle aussi pensé que danse.

Jean-Pierre Pastori, 24 heures, novembre 1988

Kolbebasar, sans moyens superflus de décorum, réjouit totalment par l’intelligence de composition, le plaisir et la qualité de l’interpretation, le côté vivant de l’écriture. Jeu de structures abstraites qui composent un puzzle dynamique. Flux de mouvements qui s’échangrnt et se superposent.

Jean-Marc Adolphe, Pour la Danse (nº154) París, gener 1989

Nach der spektakulären Tanz-Oper der Gruppe “Roasa”, nach den akrobatischen Kunst-Stücken von Wim Vandekeybus, nach der öden Modern-Dance-Lektion von Karol Armitage gab es nun eine schlichtweg sensationelle Entdekkung auf der “Sommerszene” mi Stadtkino: eine Art Kammer-Tanzabend für sieben Frauen, die Truppe heisst “Mudances”, kommt aus Barcelona, ihre Szenen nennen sich “Kolbebasar”, was mi ersten Teil des Wortes auf eine Skulptur von dem Bildhauer Georg Kolbe verweist, mi zweiten Teil auf die bekannten orientalischen Ladengalerien.

Es entstehen, vor erdbraunen Kulissen, mit zwei variablen blaugrünen kubischen “Dekorations”-Elementen, ganz schlichte, unaufgeregte Lineaturen -aber was ist das für eine Spannung! So atemberaubend präzis wie mi musikalisch-klanglichen Fortgang erfindet Angels Margarit ganz individuelle choreographische “Wendungen”, die sich eine aus der anderen auf das organischste ergeben, so dass man tatsächlich, ohne es zu merken, am Ende einer Sequenz an einen anderen Punkt der Aussage angekommen ist. Nirgends wird die Musik verdoppelt, immer ganz selbstverständlich vertieft, oder, anders formuliert: Man hört mit den Augen und sieht mit den Ohren.

Nach diesem Abend ist man um eine kleine, grosse Stunde schlichtweg reicher. Sie bleibt unauslöschlich wie nur weniges in diesen lauten, lauen Zeiten in Erinnerung.

Karl Harb, Salzburger Nachrichten,Salzburg, 3 agost 1989